Waar moeten we met deze cliënt naar toe?
Waar moeten we met deze cliënt naar toe? Een waar gebeurd verhaal. Kleine details zijn aangepast om herkenning te voorkomen.
Het is vrijdagmiddag en terwijl ik me opmaak voor het weekend en een rustig avondje voor de Oranje buis verwacht ontvang ik een app op m’n telefoon.Ik open het bericht en lees een noodkreet, anorexia, seksueel misbruik, trauma en ex verslaafd.
M’n telefoon stuurt een automatische bericht terug….Dan stuurt ze terug, ik ben gewond. Mijn eerste reactie is twijfel. Is dit waar, is het een verward of verslaafd persoon, of iemand met een hele slechte grap? En stuur haar terug dat ze 112 moet bellen.
Dan appt ze terug dan word ik vermoord en stuurt een foto van een slecht uitziend persoon met blauwe plekken. Gelijk bel ik de politie voor overleg. Immers in de wereld van de GGZ weet je het maar nooit…., immers ligt ons allen het Veldzicht drama nog erg vers en gevoelig in het geheugen.Door de foto kan ik een telefoonnummer en een goed signalement van haar geven.
Ondertussen blijft ze me appen en blijf ik met haar aan de praat. Ik krijg weinig info boven tafel. Maar ik merk haar angst en twijfel nog lichtelijk aan het verhaal. Inmiddels weet de politie wie en waar ze is. En vertrouw verder op de inzet van politie.
Terwijl ik op m’n telefoon kijk zie ik ook een mail bericht van haar. Ik ben niet je ideale klant maar wel dringend hulp nodig. Intussen heb ik dus nu ook haar naam en twijfel ik niet langer, dit is echt.
Ik ga verder met mijn dagelijkse dingen maar in m’n achterhoofd speelt dit verhaal nog door. Heb ik er goed aangedaan? Op de een of andere manier laat het verhaal niet geheel los. Terwijl ik normaal de deur achter m’n praktijk sluit en de ballast van mijn cliënten/patiënten kwijt ben. De stofzuiger vliegt door m’n huis met de stereo op 10.
Dan gaat m’n telefoon, nummer onbekend, ik weet genoeg, dit is de politie. Ze zijn bij de zwaar mishandelde en slecht uitziende sterk vermagerd en verwonde dame. Er moet iets gebeuren hier onder deze omstandigheden kunnen ze haar niet laten. Maar ze hebben ook geen idee waar ze met haar heen moeten en wat te doen.
In overleg besluiten ze haar mee te nemen naar het bureau. Ik graai een trui van het wasrek, grijp m’n sleutels en tas met spullen. Shit… m’n ogen worden minder, m’n lensen liggen boven. Ik graai m’n bril waar een glas is uitgevallen. Iets in mij zegt dat ik nu snel naar haar, naar het bureau moet.
Daar aangekomen wachten twee agenten me op. Ze brengen me bij de dame. Ze is lijk bleek, in en in mager, heftige verwondingen en angst in haar gezicht. Er schieten me allerlei diagnoses door m’n hoofd. Ik vraag of de politie de kamer wil verlaten, de deur open te laten en de boel in de gaten te houden. En begin een gesprek met haar.Is het verhaal waar? Heeft ze een psychose? Heeft ze gebruikt? Is ze verslaafd? Is ze suïcide? Heeft ze borderline? En wat is er waar? Tal van vragen komen er in me op.
Ik schat haar gewicht tussen de 45 en 55 kg. Maar ook vraag ik me af, moet ik dit doen? Alleen? Ik heb weinig keus haar aan haar lot overlaten is voor mij geen optie.Snel vink ik de opties in m’n hoofd af, overleg met politie en besluit haar voor nu bij te staan. Ik heb niet het gevoel dat ik in gevaar ben en zij iets toe in staat is.
Nu politie buiten het gehoor afstand is begint ze langzaam te vertellen. Voor haar staat een kopje bouillon en een appel in partjes. Tijdens het gesprek begint ze stukje voor stukje te vertellen en probeer ik dat ze wat eten binnen krijgt. Gisteren had ze voor het laatst wat gegeten. Ondertussen wijst ze me er wel op dat ik de in mij haast mee gegraaide trui binnenste buiten draag.
Seksueel misbruik in vroege jeugd, gedwongen prostitutie, vluchten, bedreigingen, verslaving verleden, criminaliteit en ga maar door….. ik weet genoeg. En met het excuses dat ik naar het toilet moet overleg ik met politie.
Persoon en partner zijn bekend bij politie, en schilderen haar toch af als gestoord. Wat mij toch steekt.Het is duidelijk politie weet niet wat ze moeten en al helemaal niet waar ze naar toe moet.We bekijken de opties, maar haar zichtbare verwondingen en gewicht baren me zorgen.
We besluiten uit strategie de ambulance te bellen voor nader onderzoek. Borderline: diagnose was er maar gewijzigd in PTSS, Verslaafd? Ja maar 4 maanden clean. Alcohol? Ja maar niet te ruiken. Door het vertrouwen wat ik haar in de korte tijd heb kunnen geven en het luisterende oor ,zonder oordeel, heeft ze me meer verteld dan aan de politie. Sommige dingen twijfel ik maar 80% is volgens mij waar.
Haar angst is groot en te lezen in haar ogen…. Wel heb ik uit haar gekregen dat er minderjarige kinderen morgen bij de geweldadige partner komen…. en de zaak niet moet onderschatten.Inmiddels is de ambulance aangekomen na een kort overleg, is er een diagnose borderline? Heeft ze gebruikt? Is ze psychotisch? De zelfde vragen die ik haar ook had gesteld.De ambulance broeder doet een kort medisch onderzoek en besluiten haar mee te nemen.
Politie zit met haar in de maag, instanties zijn gebeld, en ook ik weet niet meer welke opties er nog verder zijn.De dame twijfelt of ze mee moet gaan. Ze is zeer angstig en gemanipuleerd. Ernstig geweldadige en criminelen activiteiten is ze getuige van geweest. Ze is kwetsbaar en teer, een van de ouders overleden, de ander geen contact meer mee, familie heeft ze niet. Enkel een paar foute vrienden.
Ze overweegt te vluchten maar ik weet haar toch te weerhouden. Ze wil graag hulp.Gelukkig gaat ze met de ambulance mee en maken we met politie en de broeders een plan. En om haar bij te staan besluit ik mee te gaan. Bij de spoedeisende hulp meld ik mij maar haar naam is niet bekend.
Gelukkig de ambulance broeder ziet me en laat me bij haar binnen. Kort overleg ik met het medisch personeel. De behandeld arts neemt me even ,voor nog wat extra vragen, apart. Hij is erg blij met mijn komst maar had dit nog nooit eerder mee gemaakt. En we bespreken onze bevindingen. Na zijn lichamelijke onderzoek word er besloten tot aanvullende röntgen en een echo voor de verwondingen. Hieruit blijkt dat er geen verdere medische behandeling nodig is en geen reden voor opname….. zucht….. en nu??
Ondertussen heb ik al diverse keren overleg gehad met politie en hebben hun diverse opties uit gezet. De dame is zo bang dat ze terug wil naar huis. En ik probeer nogmaals duidelijk te maken dat ze dat niet moet doen. Dat ze nu de kans heeft om uit dit milieu te stappen, mijn brein draait op volle toeren, waar kan ze nog terecht?
Politie heeft alle instanties gehad, veilig thuis, en andere GGZ instanties maar nergens is plek…. Ik voel een machteloosheid…. Hoe kan het dat dit zo verdomde slecht is geregeld in ons land!!!?!!!
Ja er zijn veel verwarde en verslaafde mensen in ons land! En ja diverse kiezen er voor om terug te keren. Maaaarrrrr…. achter deze mensen zit ook een verhaal en zijn in de meeste gevallen slachtoffer van…..
In het ziekenhuis is een (terechte) melding bij Veilig thuis gedaan. Dit maakt voor haar dat zij nu niet meer naar huis kan…. ze maakt zich druk over nog een paar persoonlijke spullen. En ze wil graag haar schone kleding…. ze heeft in haar broek geplast.
Ik beloof haar dat als ze verdere hulp aanvaard die morgen onder politie begeleiding voor haar ga halen.Ze wil weten waar ze naar toe kan… maar heel eerlijk we weten het ook niet. Politie is er mee bezig. Ze kent zelf ook de opties en overal is ze bang … iedereen in dit milieu kent elkaar.
Ondertussen blijf ik positief op haar in praten. Stukje bij beetje kom ik meer uit haar verleden te horen. Natuurlijk verteld ze niet alle details….Natuurlijk begrijp ik, politie en het medische personeel dat we niet iedereen kunnen helpen. Moeten we hoe triest ook zaken los laten en doen we dat ook. Maar waar kunnen deze mensen nog heen?
Moeten ze dan maar de straat op?Deze dame wil het ene moment weglopen maar beseft ook dat dit een kans is om er uit te komen. Dan vraagt ze me wat een hotelkamer kost, en wil ze daar naar toe. Ondertussen is de politie ook in het ziekenhuis om haar op te halen. En rest de vraag, “Wat nu?”Ik heb gedaan wat ik kon, haar bijgestaan waar ik kon.
In overleg met politie besluit ik dat ik nu niets verder voor haar kan doen. Spreek haar nog eens bemoedigend maar ook op een dwingender boze toon toe, in de hoop dat ze hulp gaat aanvaarden.
En met m’n halve bril en sneeuw op het dak van de auto rijd ik naar huis. In de verte zie ik de laser stralen van het feest in Joure. De oranje 1-0 is inmiddels 2-0 en met een verloren gevoel bezoek ik maar snel even de MaC want een fatsoenlijke maaltijd is er bij in geschoten.
Thuis wacht m’n eigen boevenbende op me. Hier kan ik dweilen want m’n pup houd het nog niet zo lang vol. Maar als je die enthousiaste en vrolijke boevenbende ziet die je letterlijk in de broekspijpen hangt en tegen je op klimmen. Kwispelend naar je toe komen en een natte lik om je mond als je ze een voor een optilt.
M’N huis door lekkage ene natte klamme koude vochtige bende is maar ondanks alles een warme vertrouwde plek. En amper nog te eten in huis omdat je de bezorgdienst van de picnik hebt gemist. Mensen om me heen die me lief hebben… Dan is het besef dat je wel erg rijk bent en ondanks tegenslagen er iets van hebt kunnen maken.
Met dit lange verhaal hoop ik dat ik mensen tot nadenken heb gezet. En mevrouw huisarts uit Blokzijl… u mag het schandelijk vinden dat ik uw mensen in nood op zondag terug bel ( en wat u door uw kortzichtigheid mij nog meer verweet)
Ondanks dat ik weet en het accepteer niet iedereen te kunnen helpen. Dit meisje en de hulpverlening waren me dankbaar voor m’n tijd en begrip! Het meisje gaf aan toen ik afscheid nam me zeer dankbaar te zijn, ze had nog een spaarpotje en wil straks heel graag in therapie bij me. Ik leg het naast me neer en hoop dat ze de juiste instantie vind.
Inmiddels is het 2-2 en besluit nog even met mensen die mij lief zijn, mijn basis waar ik op terug kan vallen de spannende reeks penalty’s te kijken. Helaas Oranje, helaas Noppert, … vanavond was ik weer een beetje met Friesland verbonden. Want ook in de wereld van topsport is steeds meer vraag naar psychologie….I ❤️ my job!
meer waargebeurd verhalen lezen?