Huiselijkgeweld en vechtscheiding
Huiselijk geweld, vechtscheiding en de invloed op het kind.Samen met z’n moeder en zusje komt Tom van 6 jaar naar de praktijk. Een guitig mannetje met blonde krullen en kuiltjes in zijn wangen.
Terwijl ik eerst met moeder praat laat ik de kinderen even hun gang gaan en observeer ik van afstand.Alle knuffels en therapie handpoppen liggen binnen 5 minuten door de hele praktijk op de grond. De pot met beloningssnoepjes en kleine koekjes wordt aangevallen. Vervolgens leven ze zich uit op m’n bokshandschoenen.
Het gesprek met moeder onderbreek ik. Ik leg de focus op de baldadige kinderen, en op spelende wijze met een van de handpoppen weet ik hun te bewegen om de boel weer op te ruimen. M’n fruitige knuffels doen wonderen als ik vertel dat de appelknuffels geplukt worden, en met de grote vrachtauto naar de winkel gaan. “Toch wel met een echte Daf he?” Vraagt t jochie. Yesss… bingo hier ligt dus de opening om zijn vertrouwen te winnen.
Hij begint driftig te vertellen over zijn papa die chauffeur is op een mooie dikke Daf vrachtauto.Hij verteld over z’n papa en de keren dat hij mee mocht op de vrachtauto. Terwijl hij schutter af en toe naar zijn moeder kijkt.
Moeder kijkt weg, duidelijk geirriteerd omdat het over vader gaat. Vader is echter wel zijn grote held. De ouders zijn inmiddels gescheiden en hun huwelijk en scheiding is niet geheel vlekkeloos verlopen. Er was veel huiselijk- maar ook verbaal geweld geweest. Van die mensen die juist het slechtste bij elkaar naar boven halen en het ook nog eens versterken bij elkaar.
Het guitige blonde krullenkoppie is hier vaak getuige van geweest. Geweld waarbij vader fysiek geweld gebruikte naar moeder en hij stilletjes onder de tafel of in een hoekje weg kroop.Of moeder die zo machteloos was en zo op haar tenen liep dat ze hem een keer speelgoed afpakte en met boze stemverheffing sprak. En het mannetje riep: “Mama niet slaan” terwijl moeder het joch nog nooit had geslagen maar dit herkende als de ouders ruzie hadden.
Alle bellen gaan bij me rinkelen. Hier ligt werk….Het jongetje slaapt heel slecht, komt ieder uur bij moeder kijken als hij moet slapen, hij is angstig en bang in het donker. Moeder heeft inmiddels een nieuwe relatie maar door het gedrag van het jochie staat deze onder druk.Het jochie vind de stiefvader wel erg leuk en is voor hem ook een held. Maar hij is zo vreselijk bang dat hij alles uit de weg gaat.
In de eerste sessie probeer ik zoveel mogelijk info te vergaren, observeren maar bovenal vertrouwen te winnen.Moeder vraag ik om een heftige situatie waarbij het jongetjes betrokken was uit te schrijven en mij te mailen. En terwijl het jochie naast me zit leer ik hem te tappen op z’n beentjes. Wat hij toch wel prettig vindt. Mooi de volgende keer kan ik stappen gaan maken!
Moeder mailt me in de week erop een heftig verhaal wat is gebeurd terwijl hij 3 jaar oud was.Huiselijk geweld tussen de ouders waar hij bij was, schreeuwende en huilende ouders.Ik herschrijf het verhaal zonder dat ik zijn naam noem maar het wel zo beschrijf dat hij denkt dat het jochie heel erg op hem lijkt. En vertel wat er gebeurde, wat het jochie voelde, wat hij deed en maak er een positief einde aan. Ondertussen tapt moeder op z’n beentjes.
We herhalen het verhaaltje diverse keren. Tot dat hij zegt dat hij het spannend vind (en steeds weg lijkt) want wat het jongetje in het verhaaltje had gezien had hij ook gezien. De herkenning was er… en daarom vond hij het niet leuk en heel erg spannend. Hoewel ik het sneu vind voor het jochie. Maakt mijn hart een sprongetje…. we zitten in de roos.
Na er met hem nog eens over te praten en te vragen wie het jongetje kon helpen. Gaf hij aan dat Oma vast het jongetje in het verhaaltje kon helpen. Snel voegde ik Oma als een soort van superheld toe in het verhaaltje. En we gingen het verhaaltje nog een keer vertellen terwijl moeder weer op de beentjes tapte.Snel mocht hij nog een vingerpoppetje uit het mandje kiezen en ging hij een stuk rustiger de deur uit met z’n moeder.
De week erop waren ze er weer. Allen een stuk rustiger… het jongetje had zelfs twee nachten lang door geslapen. En moest hij de volgende ochtend zelfs wakker maken.Moeder was nog vol ongeloof dit had ze jaren niet meer meegemaakt. Het jochie was zelfs een keer even heel kort alleen naar buiten geweest een deur dicht te doen in het donker.
Ze gaf ook aan dat het met haar ook veel deed terwijl ze dacht dat ze dit al had verwerkt. Dat ze het moeilijk vond een nieuwe situatie op te schrijven. Dat ze compleet bevroor. Snel maak ik de afweging, ga ik nu met moeder aan de slag of toch met het jochie…? Ik wil het bij het jochie bekrachtigen dat ik voor nu met hem eerst verder ga.
Een nieuw stukje behandelen we en weer lijkt hij op het jongetje uit het verhaaltje. Herkent hij het weer. Vandaag zetten we de koptelefoon met de piepjes ook nog als extra in. Moeder tapt op de beentjes en ik vertel het nieuwe verhaaltje.Na 3 keer is z’n aandacht weg en ik praat nog met moeder na. Stel haar voor om er toch ook zelf mee aan de slag te gaan. Gelukkig staat ze hier voor open.
Ik schat nog in 1x met het jochie want hij maakt zulke stappen dat het anderen ook al opviel. Nu moeder nog….Ik ben weer voldaan en weet weer hoe waardevol ik op dit moment voor een kind, en een gezin ben geweest. ….. als je dit weer weet te bereiken. Weet je waar ik het voor doe!
Dit is een waargebeurd verhaal om herkenning te voorkomen zijn er diverse details gewijzigd. Elke herkenning is pure toeval en heeft geen betrekking op iemand uit uw omgeving.
meer waar gebeurde verhalen lezen?