Het verhaal van een preverbaal trauma na overlijden broertje.

Het is op een druilerige zondagochtend dat er een mail binnenkomt van een moeder die hulp zoekt voor haar 5 jarige dochter. Het meisje had zelf aangegeven om met een “gedachtendokter” te willen praten. Moeder was gaan zoeken en na lange tijd kwam ze bij ons terecht. Er was toch wel enige haast bij, want moeder was 39,5 week zwanger en het trauma van het meisje had te maken met haar overleden baby broertje.

Zelf had ik zojuist mijn keuken tot een orkaan uitbarsting omgetoverd, en had weinig zin om het op te ruimen. Voordat ik zou beginnen besloot ik om eerst de moeder te gaan bellen, ondanks dat het zondag was. Iets in mij zei dat deze mensen snel mijn hulp nodig waren. Moeder was verbaasd dat ik zo snel (en op zondag) contact opnam.

Nadat ik haar verhaal had gehoord maakten we een afspraak voor de komende week.

Terwijl ik moedeloos naar mijn keuken stond te staren en vervolgens door het raam naar buiten had gekeken. Keek ik mijn partner maar eens aan en zei : “Volgens mij is iemand mijn hulp nodig en kan ik het leven van een jong gezin een positieve draai geven”. “Doe wat je denkt te moeten doen, reageerde hij”. En ik belde opnieuw de moeder met de mededeling dat ik – gezien hun omstandigheden – bereidt was over 5 minuten in de auto te stappen.

Het meisje was nog aan het spelen maar we besloten dat vader haar ging halen en ik naar het gezinnetje toe kwam. Moeder opende al waggelend de deur, de nieuwe baby kon immers ieder moment geboren worden. En dat maakte dat in het gezin de spanningen opliepen. Samen met moeder nam ik plaats aan de tafel en kreeg het aangrijpende verhaal te horen. Hun baby broertje was overleden aan wiegendood. Een hele heftige periode en bovenal ook zeer traumatiserend.

Ondertussen kwam het meisje met haar vader binnen en keek me zijdelings aan. “ Wie ben jij vroeg het meisje?” En ik stelde mezelf voor. “ Neeeeehhhhhh…… zei het meisje, jij bent de “gedachtendokter”. Het dappere meisje met haar mooie kijkers stal mijn hart. Papa en mama moesten naar boven van haar, ze wilde met mij alleen praten en spelen. Tijdens haar spel vertelde ze me soms een klein beetje over haar broertje die dood was. Maar zodra het dichterbij haar kwam dwaalde ze weer af en wilde er niet verder over praten.

Na een poosje haalden we de papa en mama weer op van boven om erbij te komen zitten. Kort bespraken we waar we het over hadden gehad, gaf ik wat psycho-educatie en speelde ondertussen met het meisje. Bij het eerste telefonische contact had ik gevraagd of de ouders met zoveel mogelijk details het verhaal over de gebeurtenis wilden opschrijven. En dit hadden ze al klaar. Vader gaf aan dat dit voor hem heel moeilijk was geweest. Door hier zo mee bezig te gaan werd ook zijn verwerking verder ingezet. Ondanks dat het gezin al een heel team met hulpverleners om zich heen had. Wat mij dan altijd weer verbaasd, waarom de reguliere hulpverlening eerst gaat stabiliseren alvorens EMDR toe te passen? Deze man kan pas verder als dit stukje is verwerkt, of in ieder geval de verwerking is ingezet.

Spelletjes

Omdat het meisje graag spelletjes deed zijn we begonnen met de EMDR op basis van de verhalen-methode, waarbij mama het verhaal vertelde en het meisje bij papa op schoot zat. En ik ging met haar tappen. Toen we merkten dat ze zich verveelde en het op delen van het verhaal erg ongemakkelijk voelde en de spanning ging oplopen. En ik besloot om haar actief mee te laten doen en leerde haar de ‘butterfly techniek’, zodat ze zelf mee kon tappen. Er gebeurde veel bij het meisje. Toen we klaar waren ging het meisje vrolijk spelen en spraken we af dat ze morgen bij ons in de praktijk zou komen. Samen met haar ouders zou ze een tekening gaan maken over haar overleden broertje.

De volgende ochtend verteld moeder me, dat haar dochter me lief vond, maar de opdracht niet zo leuk. Moeder reageerde door te zeggen, dat ik wist wat ik deed en om beter te worden het bijna altijd goed is om naar dokters te luisteren ook al vind je het minder leuk. Ze knikt ja en ging weer spelen.

Nadat ik het verhaal had aangepast en ingekort kwam ze op maandagmiddag samen met haar ouders in de praktijk. Het meisje was wat gespannen en had de tekening meegenomen. Ze gaf me de tekening en wilde er iets over vertellen, maar ze bedacht zich snel en ging spelen met het speelgoed in de praktijk. Op de tekening stonden hartjes en de naam van haar broertje, een wolk en een engeltje.

Spelen op de achtergrond

Het gesprek met de ouders en op de achtergrond het spelende meisje. Ze was druk aan het spelen maar kreeg wel het gesprek mee. We gingen de EMDR weer inzetten nu met het aangepaste en ingekorte verhaal, een mooi positief verhaal. Een verhaal waarin het meisje heel goed door had en dat ook zei ; “ Dat meisje dat ben ik?” En waarom ben jij dat? Omdat ik ook op de basisschool zit en die kleur haar en ogen heb. Dat klopt maar er zijn veel meer meisjes die naar school gaan en die kleur ogen en haar hebben. Ja, en toch ben ik het meisje. Waarom ze hier zo van overtuigd was wilde ze nog niet vertellen.

Het verhaal was positief en vertelde, dat er in ieders leven nare gebeurtenissen gebeuren en dat je daar verdrietig om mag zijn. Maar ook vertelde het verhaal net zoals haar ouders haar hadden verteld, dat er in de hemel een scherm was waar het overleden jongetje altijd op zou kunnen kijken en hun dan zou kunnen zien. En dat het jongetje dan wilde dat de papa, mama en het meisje blij waren, en dat er een heleboel speelgoed in de hemel was. Maar het vertelde ook dat alle dokters extra goed gingen kijken en hun best doen dat de nieuwe baby niet dood zou gaan.

Iedere keer dat ze naar de tekening keek, wat eerst bijna niet mogelijk was, werd het steeds iets beter maar bleef het naar en spannend. Maar stukje bij beetje vertelde ze iets meer over de tekening terwijl ze weer ging spelen. Het meisje deed het geweldig maar het tappen vond ze niet zo fijn. Ze vertelde me dat ze gek was op bellenblazen en dat ze dit ook hadden gedaan bij het afscheid van haar broertje. Terwijl ik de bellenblaas in de praktijk opzocht besloten we het over een andere boeg te gooien.

Papa ging het verhaal vertellen, het meisje ging bij mama zitten en ik ging de bellen blazen en het meisje ging de bellen kapot prikken. We zagen het meisje reageren en veranderen, ze stelde zelfs voor om het verhaaltje nog een keer te doen en dat hebben we nog een keer op deze wijze gedaan. Ze mocht een vingerpopje als beloning uit de mand kiezen en met de belofte dat ze de volgende keer beschuit met muisjes voor me zouden meenemen ging ze een stuk vrolijker de deur uit.

De volgende ochtend heb ik nog contact met moeder, ze was die nacht niet wakker geworden, had weinig in haar slaap gepraat maar was super vrolijk wakker geworden! De ouders oefenen dagelijks met haar het verhaaltje en op een avond geeft ze weer aan dat zij het meisje is in het verhaaltje, want haar broertje is dood. Om vervolgens weer vrolijk te gaan spelen. Het meisje heeft minder sombere en verdrietige gedachten en gaat met sprongen vooruit, ze is veel vrolijker!

Lees ook het verhaal van Mees die met 1.5 jaar al in therapie ging na gedragsproblemen en slaapproblemen.

Belangrijk om op te letten bij het kiezen van een behandelaar.

Wij zijn opgeleid door VEN (vereniging emdr Nederland) en ook onze bij- en nascholingen zijn door VEN geaccrediteerd. Let hier op!!! Niet door VEN opgeleide behandelaars hebben in veel gevallen onvoldoende vooropleiding (academisch en minimaal cognitieve therapeut) en onvoldoende emdr opleiding! Baat het niet schaad het niet is hierin niet van toepassing, integendeel dit kan veel schade veroorzaken! Een door de VEN geaccrediteerd opgeleide therapeut hoeft niet lid te zijn van de VEN, vraag naar de opleiding alvorens een traject te starten.