Al enkele weken zijn de ouders van Mees in Relatietherapie, het loopt niet lekker meer. Toch willen ze niet uit elkaar. Na eerst aandacht besteed te hebben aan zaken, waar ze dagelijks tegenaan liepen kwamen we op het deel intimiteit.Het was me namelijk al opgevallen dat beide ouders er vermoeid en opgebrand uit zagen. Maar intimiteit was er nog amper. Maar ook ander lichamelijk contact was er amper nog.Als ik vraag hoe dit voorheen was dan komt “het probleem” boven tafel.

Beide ouders zijn op en krijgen geen rust. Mees is veranderd van een rustige lieve baby in Terror. Na een moeilijke start kwam hij op de kinderafdeling terecht met geelzucht en slecht eten. Midden in corona tijd, ouders mochten niet tegelijk bij hem zijn, en je pas geboren baby showen aan de buitenwereld mocht al helemaal niet. 1x per week konden ouders in een aparte ruimte als gezinnetje samen zijn.

Co- sleeper

Toen Mees thuis kwam besloten de ouders dat hij in de co-sleeper bij de ouders op de slaapkamer kwam. Mees wilde niet slapen, en terwijl ouders hem naar bed brachten bleef hij krijsen. Ouders bleven daarom bij hem liggen. Toen hij 7 maanden was ging hij naar z’n eigen bedje.Toen Mees een jaar oud was werd hij weer opgenomen in het ziekenhuis, omdat ze er bij toeval achter waren gekomen dat hij een ruisje bij zijn hart had.

Hij kwam terecht op de kinderafdeling met allerlei andere kinderen. Een angstige afdeling met kinderen aan de beademing en toeters en bellen.Het ging goed met Mees lichamelijk. Het eten ging vanaf toen een stuk beter. Alleen wilde hij niet meer slapen. Ouders waren soms 3 uur bezig om hem rustig in slaap te krijgen. Waarbij het met regelmaat voor kwam dat ouders zelf eerder in slaap waren gevallen. Vanaf toen sliep hij bij ouders in bed.

Mees veranderde in Terror, ouders waren dood op, kreeg geen nachtrust meer en kwamen al helemaal niet meer aan hun relatie toe. Waar met name vader grote moeite mee had, en moeder was emotioneel compleet op, huilde veel.

Nadat ouders handvatten voor hun relatie hadden besloot ik dat het nu eerst tijd was om de trauma’s van moeder aan te pakken. Een foute vorige relatie had diepe sporen achter gelaten. Gelukkig kon moeder na 3 EMDR sessies dit hoofdstuk sluiten. Moeder knapte zienderogen in een snel tempo op.

Nu was het tijd om Terror weer terug te brengen naar Mees. Met z’n drieën kwamen ze naar de praktijk. Terror was vreselijk druk en wild en zelfs met z’n drieën bijna niet te handhaven. In no time lag de hele praktijk vol met speelgoed en zou m’n computer op de grond worden gegooid.

Moeder vertelde en vader was druk met Terror te corrigeren. Even voelde ik een soort van “Nanny MC Phee” dit kon echt niet langer.Ik besloot dat moeder het verhaal ging vertellen, vader Terror op schoot nam en ik ging proberen te tappen. Wat eerst uiterst moeizaam ging, veranderde gaande weg iets. Na een poosje mocht Terror weer verder spelen. Terwijl ik met ouders verder sprak.

Er was iets veranderd, het gillen van Terror was weg en hij ging rustiger spelen.Terror sprak nog amper en kwam met ruim 1.5 jaar nog niet verder dan “die”. Toch ging hij rustiger weg dan dat hij kwam. Ouders kregen ook het advies mee om hem op bed te leggen en na een knuffel en kus zijn slaapkamer te verlaten. Zijn negatieve gedrag van krijsen niet meer te belonen. En het patroon te doorbreken.

De volgende dag stuurde ik ouders het verhaal volgens de EMDR verhalen methode en konden ouders zelf aan de slag. Wat ze samen deden. Toen moeder de volgende dag om haar eigen traject af te sluiten naar de praktijk kwam. Zag ze er opgewekt en een stuk uitgeruste uit. Terror had de eerste avond nog bijna 3 uur liggen krijsen terwijl ouders een hoofdtelefoon hadden opgezet om hem niet te horen.

De tweede avond gebeurde er voor hen een wonder….. Terror werd middels het nieuwe ritueel naar bed gebracht en viel bijna direct in slaap in z’n eigen bedje!Terror was ook rustiger, moeder kon na een paar dagen zelfs alleen met hem de EMDR doen!Terror begon weer steeds meer Mees te worden.

Bij de volgende sessie zag ik een veel rustigere Mees die gewoon op ontdekkingsreis ging en ging spelen. Terwijl de voortgang en bestaande klachten nog bespraken. Mees is ontzettend bang voor de robot stofzuiger in huis en praat voor zijn leeftijd amper.Het geluid van de stofzuiger koppelen we aan het geluiden in het ziekenhuis na de operatie en de slang in z’n mond, de pijn die hij toen heeft ervaren, en de verpleging die hem verzorgden en pijn hadden moeten doen zonder hem optimaal te kunnen troosten.

Weer ging ik “het verhaal” schrijven, gericht op de gebeurtenissen in het ziekenhuis. En weer stuurde ik het verhaal naar de ouders, en weer gingen ze iedere dag actief er mee aan de slag….Wonderen bestaan niet, maar ook hier komt hij weer dicht in de buurt. Na een paar dagen verteld moeder dat het steeds beter gaat en veel minder bang is. En in het weekend kreeg ik weer een blije app. Mees had papa gezegd en iets wat verdacht veel op mama leek.

En zo veranderde Terror in ruim twee weken weer in de lieve Mees, Mees die weer in z’n eigen bedje sliep, Mees die rustiger werd en Mees die woordjes begon te zeggen. En de ouders….. die waren weer blij met elkaar, zagen er weer uitgerust uit, en konden weer genieten van hun gezin….. en stiekem denk ik dat er volgend jaar een geboorte kaartje op de mat ligt.

Dit is een waargebeurd verhaal, Elke overeenkomst met bestaande gebeurtenissen berust op toeval. Namen zijn gefingeerd